Yvette wandelt mee en deelt haar verhaal

Yvette wandelt mee en deelt haar verhaal. Om anderen te inspireren maar vooral om een statement te maken naar zichzelf.

Onderstaande blog is een fragment uit het boek waar Yvette Soons aan werkt met de titel: ‘Als je leeft door een verkleinglas. Leven met chronische vermoeidheid.’

Ik ben onrustig

Over een half uur heb ik een namelijk videocall met Nienke, de initiatiefnemer van de Walk of Life. En met Kim, de communicatie expert. We gaan het hebben over het delen van mijn verhaal voorafgaand, tijdens en na de Walk of Life. Terwijl ik hun oproep waarop ik heb gereageerd nog even lees, krijg ik het spontaan benauwd, want ik vind het spannend. Wat gaat er gebeuren? Wat wordt van mij verwacht?

Waarom wil ik ook alweer mijn verhaal delen?

Het helpen van andere mensen door het delen van mijn verhaal is natuurlijk erg nobel van me. Maar het moet ook nut hebben voor mij, want anders ben ik wel heel altruïstisch en die tijd ligt achter me gezien de slechte staat waarin ik daardoor verkeer. Mijn antwoord aan mezelf op de vraag waarom ik wil meewerken aan het delen van mijn verhaal rond de Walk of Life, is dat ik naar mezelf duidelijk wil zijn: ik vraag hulp omdat ik het niet alleen kan.

Statement naar mezelf dat ik hulp nodig heb

Het delen van mijn verhaal is dus een statement naar mezelf. En het is niet eenvoudig om hulp te zoeken. Om hulp te zoeken moet je namelijk niet alleen een drempel over, het is ook nog eens lastig omdat er zoveel bij komt kijken. Daarbij heb ik het niet eens over wachtlijsten en administratieve rompslomp. Het opstarten van dingen kost nu eenmaal energie. En dat is precies waar het bij mij aan onderbreekt. Maar als het de juiste hulp betreft en het traject is eenmaal in gang, dan kan het heilzaam zijn. Daarom doe ik mee.

Wat ik daarnaast wil leren in dit traject om mijn verhaal te delen, is om bij alles wat ik onderneem, na te gaan: ‘Ben ik nog mezelf of ben ik teruggevallen in please gedrag, omdat ik bang ben voor afwijzing?’ Mij laten volgen tijdens de Walk of Life, geeft me de mogelijkheid dit bij mezelf te checken.

Ik praat en schrijf om me te uiten

Toen ik reageerde op de oproep van de Walk of Life om mijn verhaal publiekelijk te delen, deed ik dat intuïtief. Alhoewel, de eerste keer dat ik de oproep las, klikte ik deze direct weg. ‘Ik heb al genoeg te doen,’ dacht ik. Een paar dagen later echter, borrelde het opnieuw bij me op. Ik had me net voorgenomen om een boek te gaan schrijven over mijn chronische vermoeidheid met als titel ‘Als je leeft door een verkleinglas. Leven met chronische vermoeidheid.’ Het boek gaat over twee dingen. Ten eerste gaat het over hoe ik mijn leven inricht om ondanks mijn beperkte energie toch een zinvol leven te leiden. Ten tweede gaat het over de acties ik onderneem om mijn energieniveau te verhogen. Eén van die acties is mijn deelname aan de Walk of Life. Net zoals bij het schrijven van een boek het geval is, is het delen van mijn verhaal via een gesprek een manier om me te uiten. Daarmee help ik mezelf én een ander.

Tijdens de Walk of Life wil ik mijn trauma’s bespreken

Door trauma’s heb ik een energielek. Ik wil energie opbouwen en tegelijkertijd voorkómen dat mijn energie blijft weglekken. Mijn trauma’s beïnvloeden mijn relaties in de zin dat ik de neiging heb mijn grenzen over te gaan. Dit komt door mijn traumarespons die gevoelens oproept als ‘Ik doe niet ertoe’ en ‘Ik ben slecht’, ook al weet ik rationeel dat deze gevoelens NIET de waarheid zijn. Deze cirkel wil ik doorbreken door erover te praten. Ik heb tevergeefs geprobeerd via enkele andere kanalen mijn trauma’s te bespreken. En opeens stuitte ik op de Walk of Life…

De Walk of Life is laagdrempelig

Het mooie aan het initiatief Walk of Life vind ik de laagdrempeligheid: het is een kwestie van aanmelden en je kunt meedoen. Daar komt bij dat we tijdens het praten gaan wandelen in de natuur. De combinatie van lichamelijk bezig zijn in een mooie omgeving terwijl ik mag verwoorden waar ik tegenaan loop in mijn dagelijks leven, spreekt me erg aan. Het bewegen maakt mijn gevoel los en dat is waarnaar ik op zoek ben. Analyseren hoe mijn situatie is, dat kan ik al en dat is juist níet de remedie voor waar ik momenteel sta in mijn leven. Nog vijf minuten, dan ga ik inloggen voor de videocall. Pffff. Eerst een korte meditatie…

Ik ben genoeg

“Je bent genoeg. Je hoeft niet eerst iets te bereiken. Je hoeft niet eerst iets te beheersen. Je hoeft niet eerst te voldoen aan een of ander maatschappelijk verantwoord beeld.

.….

Je bent. Dat is genoeg.”(1)

We gaan de samenwerking aan!

Het gesprek met Nienke en Kim was fijn en integer. Ik durfde me open te stellen en tegelijkertijd voor mezelf te zorgen door rekening te houden met mijn beperkte concentratiespanne en mijn kwetsbaarheid. Ook Nienke en Kim stelden zich open. Kortom, er was een veilige sfeer om onszelf te laten zien. We hebben dan ook besloten met elkaar te gaan samenwerken bij het publiekelijk delen van mijn verhaal rond de Walk of Life. Over drie dagen gaan we nogmaals met elkaar in beeldbelgesprek. Dan gaat de camera draaien…. Let’s Talk, for Life.

(1) Fragment uit gedicht ‘Je bent genoeg’ van Niels Zwakhals uit de dichtbundel ‘Zij die werkelijk’